Cieszę się, że moja mama umarła

Tak głośno było o tej książce na Instagramie! Gwiazdka nastoletniego programu, kontrowersyjny tytuł, rodzicielstwo, które jest zwykłym znęcaniem się nad dzieckiem. Szybko zapisałam się do kolejki w bibliotece i równie szybko książkę przeczytałam. Ale czy było warto?

Tytuł: Cieszę się, że moja mama umarła
Tytuł oryginału: I'm glad my mom died

Autor: Jennette McCurdy
Tłumacz: Magdalena Moltzan-Małkowska

Rok: 2023
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
ISBN: 978-83-8295-270-4
 
Jestem chyba z tego pokolenia, które nie oglądało na Nickelodeonie seriali takich jak ICarly czy Sam i Cat, których autorka była bohaterką. Bardziej kojarzę urywki niż jakąkolwiek fabułę, ale w Stanach Zjednoczonych był to fenomen. Z autobiografii dowiadujemy się, jak Jenette w ogóle została aktorką, jak bardzo tego nienawidziła, ale jednocześnie jak bardzo starała się uszczęśliwić swoją matkę.

Od najmłodszych lat autorka była przekonana o wyjątkowym uczuciu które łączy ją z rodzicem. Nikt w rodzinie przecież nie mógł sprostać wymaganiom tej kobiety, a w zasadzie nikt nie potrafił odgadnąć jej pokręconych humorów, a ostatecznie zdiagnozować zaburzeń psychicznych.

To matka Jennette chciała zostać aktorką. Ale że własnych marzeń nie spełniła, przerzuciła je na córkę. Wynajdywała przeróżne castingi, zapisywała dziecko na dodatkowe zajęcia, zmieniała agentów i była głównym motorem kariery, która rzeczywiście szybko się rozwinęła. Jednak, gdy tylko się zorientowała, że córka lepiej będzie wypadać w roli dzieci i nastolatków, zaczęła kontrolować także jej wygląd i przyzwyczajenia.

Zmanipulowana dziewczynka szybko wpadła w zaburzenia odżywiania, wierząc, że nie dorastając będzie uszczęśliwiała swoją matkę. Rygorystycznym dietom towarzyszyły stany lękowe, zaburzenia i nerwice. Obiektywnie patrząc na tę relację, widzimy znęcanie się, przemoc i poważne problemy psychiczne.

Takie wyznania są zatem wstrząsające, aczkolwiek pojawia się pytanie, czy nikt naprawdę nie widział, co się dzieje? Nikt (z najbliższego otoczenia, a nawet na planie seriali) nie zauważył problemu i nie potrafił zareagować? Dość hollywoodzko spisane wspomnienia o bulimii, anoreksji, przerwanych terapiach, toksycznych związkach, nastoletniej karierze i przede wszystkim o matce-potworze, czyta się szybko, ale mają naiwny i przerysowany wydźwięk, gdzie ofiara cały czas sprawia wrażenie infantylnej gwiazdki.

Nie umniejszam krzywdzie, która się zadziała, nie podważam tragedii, zaburzeń i traum, ale podkolorowanie takiej narracji zgrzyta z osobowością dorosłej kobiety, która zdecydowała się o wszystkim opowiedzieć światu i która rzekomo odzyskała kontrolę nad swoim życiem. Czy na pewno odważnie stawia czoło show-biznesowi? Czy na pewno uporała się z demonami przeszłości? Na pewno należy trzymać za nią kciuki. Ale literacko jest to opowieść spisana poniżej średniej.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Redhead in Wonderland (@redhead_in_wonderland)