Powrót z Bambuko

W życiu każdego książkoholika przychodzi chwila, gdy ze zgrozą patrzy na półki pełne nieprzeczytanych książek i zdaje sobie sprawę, że nie dość, że samemu trzeba ograniczyć zakupy, to do tego nikt inny nie sprezentuje nam żadnej książki przez najbliższe 5 lat. 

Na szczęście chodzą po świecie takie osoby, które możemy nazywać prawdziwymi przyjaciółmi i w najczarniejszej godzinie dadzą znać, że w najbliższym paczkomacie znajdziemy prezent-niespodziankę. 

I tak właśnie w moje ręce trafił:

Tytuł: Powrót z Bambuko
Autor: Katarzyna Nosowska

Rok: 2020
Wydawnictwo: Wielka Litera
ISBN: 978-83-8032-486-2

Już poprzednia książka Nosowskiej — A ja żem jej powiedziała (klik!) — zrobiła na mnie dobre wrażenie. Zwłaszcza prezentowany tam dystans, który naprawdę może być tym, co nas wszystkich uratuje. Bo ludzie zawsze będą gadać, grunt to nie wejść z nimi w dialog. I ten sam dystans — do świata i do siebie samych — staje się motywem przewodnim tego tytułu.

Tym razem jednak książka jest bardziej osobista. Nie pod tym względem, że Nosowska każdy rozdział pisze pod siebie, ale jej własne przeżycia i problemy stają się punktem wyjścia do bardziej ogólnych przemyśleń, z którymi (stwierdzam z zaskoczeniem) w większości się zgadzam.

Gdy powiedziałam znajomemu, co czytam, odpowiedział: „Nosowska z wieczną depresją”. No tak, może tak się wydawać, ale widać, że autorka ma za sobą ogrom pracy nad sobą, swoim stanem psychicznym i przede wszystkim emocjonalnym dobrobytem. 

I w zasadzie każdy rozdział właśnie do tego nas zachęca, żebyśmy zaczęli sami nad sobą pracować. Bo książka mówi o poczuciu własnej wartości. I nawet jeśli już musi ono być definiowane w odniesieniu do innych, to okazuje się, że w odmiennościach też możemy znaleźć sojuszników i sprzymierzeńców. 

Nosowska krytycznym okiem patrzy na społeczeństwo, które wpatruje się w internetowe awatary, a nie w człowieka z krwi i kości i sama przy tym posypuje głowę popiołem. Mówi o ludziach, którzy potrzebują nowych rzeczy, a nie potrafią się cieszyć tym, co proste, niematerialne i stale dostępne. 

To w końcu teksty związane z pracą nad naszym wewnętrznym dzieckiem. Teksty o potrzebie porzucenia tego, co nas krzywdzi, starych uraz i skupieniu się na własnym szczęściu i nie popełnianiu błędów, które są dla nas źródłem traumy. (O ile same terminy psychologiczne jak „wewnętrzne dziecko” czy „trauma” nie pojawiają się w tekście, to widać, że Nosowska przepracowała te tematy na terapiach lub z odpowiednimi poradnikami). Ale jak się szczerze zastanowić to czasem są to po prostu refleksje, które po oczach biją najzwyklejszym zdrowym rozsądkiem.

Przyznaję, że przez niektóre rozdziały trudno mi było przebrnąć, ponieważ zbyt często widziałam analogie do swojego życia. Ale po chwili przerwy czytałam dalej, szukając wskazówek, jak radzić sobie z otaczającą rzeczywistością. 

Robiłam to tym chętniej, ponieważ książka jest prezentem od bliskiej przyjaciółki, która doskonale wiedziała, które felietony po prostu muszę przeczytać. I mój głód książkowy, o którym pisałam na początku, wcale nie był jej główną motywacją. :D

Dlatego Martuś, dziękuję! ♥

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Redhead in Wonderland (@redhead_in_wonderland)