Soroczka

1 listopada wzbudził w tym roku więcej emocji niż zazwyczaj. A przynajmniej dużo takich, które z tym dniem nie powinny być związane. Warto jednak poświęcać chwilę na zadumę i pamięć o osobach, które odeszły. I to nie tylko ze względu na konkretną datę w kalendarzu. 

Warto też zastanowić się, co czują ludzie starsi, którzy na śmierć już się szykują. Zaskoczy nas ich siła, spokój i to wyczekiwanie na starą przyjaciółkę, która już nie przeraża. 

Tytuł: Soroczka
Autor: Angelika Kuźniak

Rok: 2020
Wydawnictwo: Literackie
ISBN: 978-83-08-07059-8

Chociaż książka nie jest długa, powstawała latami. To zapisy rozmów, urywki wspomnień osób starszych, które dzielą się z reporterką tradycjami związanymi z pochówkiem i najbardziej osobistymi sekretami, utrzymywanymi w tajemnicy nawet przed najbliższymi.

Ja się boję. Pani się boi? No właśnie. A przecież wszystko się stanie, kiedy ma się stać. Człowiek ze śmiercią jest i tak zawsze sam. Jak pójdę w tę podróż, to nic oprócz tego ubrania nie zabiorę.

fragment książki

Soroczka — elegancka, odświętna koszula. Przez jednych utożsamiana z dniem ślubu, przez innych nazywana po prostu śmiertelnicą. Autorka początkowo chciała napisać książkę o ubraniach przygotowywanych na dzień własnego pogrzebu. Z czasem jednak widać, że opowieści snute przez rozmówców wymykają się z wcześniej określonych ram reportażu, błądzą w kierunku ukochanych osób, zahaczają o największe tragedie życiowe, aby znów spleść się z rzeczywistością. 

To książka o błędach, krzywdach i rozpaczy, ale także o spokoju, wytrwałości i niewiarygodnej woli życia. Bo jak inaczej nazwać historie ludzi, którzy patrzyli na śmierć ukochanych osób. Jak mimo dzikiej rozpaczy lub spokojnego zatracenia się w żalu przetrwali taki ból?

Dwanaście opowieści, jak dwanaście godzin z cytowanej w książce pieśni pustonocnej, przedstawia ludzi różnych, o odmiennych osobowościach, dzielnych, mających coś na sumieniu, ale w jakimś stopniu jednak osamotnionych. Życie pędzi, dzieci i wnuki są daleko, a wspomnienia o wojnie wydają się tak odległe, że aż niewiarygodne dla nich samych. 

W tej wrażliwej, a także trochę osobistej próbie oswojenia czytelnika ze śmiercią, Kuźniak zmusza nas do zastanowienia się nad pięknem tradycji, które odchodzą w zapomnienie wraz z rozmówcami. Nad tym, jak się czują ludzie starzy, jak chcą rozmawiać o swojej śmierci i dlaczego. Ale także, cytując niezastąpioną Marię Janion, która odeszła w tym roku, zachęca do refleksji nad kulturą masową, która o śmierci nie mówi prawie wcale. 

Książka wzruszająca, dająca więcej niż się po niej spodziewamy, łamiąca serce i dająca do myślenia.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Młodzi ludzie o śmierci nie myślą. Starzy ludzie wyczekują jej jak starej znajomej, która nie wzbudza już strachu. 12 zwrotek zapomnianej pieśni, 12 opowieści, które wymykają się z założeń reportażu i dają czytelnikowi więcej, niż spodziewał się w tej książce znaleźć. Zapraszam na recenzję - link w bio. . . . . #soroczka #angelikakuźniak #wydawnictwoliterackie #reportaż #rozmowy #śmierć #wojna #ubrania #death #war #journalism #clothes #wspomnienia #memory #wszystkich świętych #allsaintsday #wywiad #bedziebolalo #bookstagrampl #booksofinsta #bookobsessed #bookoftheday #książkanadziś #bookishlife #książka #bookreview #booklovers #czytambolubię #czytanienieboli #igreads

Post udostępniony przez Redhead in Wonderland (@redhead_in_wonderland) Lis 9, 2020 o 4:12 PST

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.