Kraina Lovecrafta

Nie znajdziecie na tym blogu zbyt wielu recenzji poświęconych horrorom. Nie jest to gatunek, po który sięgam, ponieważ najzwyczajniej w świecie się boję i nękają mnie później koszmary. Naprawdę! Kiedy jednak widzę nawiązanie do Poe lub Lovecrafta, coś się we mnie przełamuje. A jak dodatkowo dorzucimy lata 50., to może się okazać, że przepadnę w lekturze!

Tytuł: Kraina Lovecrafta
Tytuł oryginału: Lovecraft Country

Autor: Matt Ruff
Tłumacz: Marcin Mortka

Rok:2020
Wydawnictwo: W.A.B.
ISBN: 9788328083486 

Atticus Turner jest weteranem wojny w Korei, na którą się zaciągnął nie tylko, żeby uciec przed prześladowaniem w kraju, ale także aby uwolnić się od swojego ojca, który pasem i pięścią próbuje wpoić swoje poglądy. Po powrocie do Stanów Atticus nie wraca od razu do rodzinnego domu, ale po otrzymaniu dziwnego listu od ojca, postanawia rozwiązać zagadkę jego zaginięcia. 

Razem z wujem Georgem i Letycją, przyjaciółką z dzieciństwa, wyruszają na poszukiwania zaginionego mężczyzny, który w ostatnich miesiącach wydawał się wręcz obłąkany chęcią poznania rodzinnych korzeni matki Atticusa. 

Cała trójka, która nieprzypadkowo jest zafascynowana powieściami grozy, odnajduje dziwną posiadłość, której właściciel, pan Braithwhite, ma co do Atticusa bardzo niepokojące plany, właśnie ze względu na jego pochodzenie. Gdy jawa miesza się ze snem, a potwory i duchy przestają być tylko postaciami z ulubionych książek, bohaterowie zdają sobie sprawę, że będą musieli zmierzyć się z zagrożeniem dużo potężniejszym niż biała dominacja rasowa. 

I przyznaję, że przez większość książki to właśnie  problemy społeczne lat 50. wydawały mi się najbardziej interesujące. Przemoc systemowa, brutalność stróżów prawa, a także ohydne uprzedzenie białych przedstawicieli społeczeństwa mrozi krew w żyłach. Ruff nie sięga tutaj po żadne fantastyczne motywy literackie, po prostu przedstawia świat, jakim był, co naprawdę sprawia, że czujemy dyskomfort podczas lektury. 

Ale jako powieść grozy jest to świetna zabawa z gatunkiem. Każdy rozdział na dobrą sprawę przedstawia przygodę innego członka rodziny, co ostatecznie splata się w jedną opowieść. Mamy tam ożywione lalki, duchy, nawiedzone posiadłości, podróże w czasie i przestrzeni, tajemnicze potwory czyhające na nas w ciemności, tajne magiczne bractwa i sabaty, ale przede wszystkim wszechobecną magię!

I może tutaj miałabym jeden zarzut, właśnie dotyczący tej magii, ponieważ bohaterowie wydają się niezaskoczeni jej istnieniem. Gdy coś dziwnego się dzieje, po prostu to akceptują, a przynajmniej tak się wydaje, ponieważ nie poznajemy zbyt wiele ich myśli. Fabuła jest sensacyjna i czytamy ją błyskawicznie, tak, jakbyśmy oglądali serial. 

I właśnie o ten serial też mi się rozchodzi, bo po przeczytaniu książki, od razu włączyłam pierwszy odcinek. To niesamowita adaptacja, poruszająca może nawet trochę więcej tematów społecznych niż w książce (homoseksualizm, feminizm), mamy też tak zwany gender swap i niektóre postacie są po prostu innej płci. Ale twórcy serialu wiedzą, że fani książki dostrzegą te zmiany i w ósmym odcinku poszczają do nas oko!

Być może oglądając na ekranie niektóre sceny, bałam się bardziej niż podczas lektury, ale lata 50., muzyka i stroje, wszystko rekompensują. Zwłaszcza, że w serialu chemia między Letycją i Atticusem jest genialna! Nie musicie zatem w ogóle pytać, czy polecam ;) 

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Redhead in Wonderland (@redhead_in_wonderland)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu W.A.B.