Miłość i kłamstwa

Zaczynam pisanie tego wpisu po raz piąty, ponieważ w trakcie czytania książki miałam tak mieszane uczucia, że teraz, gdy już ją skończyłam muszę zweryfikować swoje przemyślenia. 

Tytuł: Miłość i kłamstwa

Autor: Cecelia Ahern

Rok: 2016

Znów miałam możliwość sięgnięcia po książkę tej autorki i jej twórczość wywołuje u mnie sinusoidę wrażeń. Zachwycona P.S. Kocham Cię, sięgnęłam po Na końcu tęczy znane pod filmowym tytułem Love, Rosie. I tak jak byłam zachwycona pierwszą książką, to druga wydała mi się tak paskudna, że aż mnie skręcało. Jednak nie powstrzymało to mojej ciekawości i sięgnęłam po Miłość i kłamstwa. I ostatecznie mogę stwierdzić, że dobrze zrobiłam!

Jest to przyjemna opowieść o córce, która nagle odkrywa, że jej ojciec prowadził podwójne życie - jednak nie do końca w tym negatywnym tego słowa znaczeniu, jakie od razu się nasuwa. Ojciec, który jest po udarze ma częściowe zaniki pamięci, dlatego on nie odpowie na pytania córki, która sama musi zrobić co w jej mocy, aby dowiedzieć się prawdy o jego życiu. Z początku zraniona i oszukana, im dalej zagłębia się w przeszłość, tym bardziej zdaje sobie sprawę, że rozwikłanie tajemnicy ojca pomoże jej w pogodzeniu się z tym jaką osobą jest ona sama. 

Ciekawym zabiegiem jest podzielenie fabuły na dwa wątki. Pierwszy z nich to jeden dzień z życia Sabriny, drugi natomiast to pomieszane chronologicznie wydarzenia z życia jej ojca. 

Jak w przypadku Love, Rosie, nadal nie mogę znieść tego jak kreowana jest główna bohaterka, ale tutaj zaczęłam się zastanawiać czy to nie celowy zabieg. Znudzona własnym życiem i pracą, aż gotuje się ze złości i frustracji, że nic się w jej życiu nie dzieje. Dla mnie sytuacja jest lekko przerysowana, ponieważ jest matką trójki nieznośnych chłopców, uczęszcza na terapię małżeńską, a jej ojciec rok wcześniej miał poważny udar. Na jej miejscu jakąkolwiek chwilę wypoczynku i stagnacji powitałabym z otwartymi ramionami. 

Znajdź mnie na Instagramie!

Jednak większa część narracji poświęcona jest ojcu - Irlandczykowi z krwi i kości, który nie miał łatwego dzieciństwa, a jego marzenia i największa pasja zostały zepchnięte na dalszy tor przez brak akceptacji. Jest w opisie jego życia coś, co przypomina mi ludzi, których widywałam w Irlandii, surowych, czasem gwałtownych, sprytnych i zadziornych. To dla Fergusa Boggsa warto sięgnąć po tę książkę. I dla zakończenia, które mnie wzruszyło, mimo że sama się tego nie spodziewałam! :) Duży plus.

Niestety kilka negatywnych uwag dotyczy tłumaczenia. Angielskie marbles zostało przetłumaczone na marmurki. I wprawdzie ja od razu mam w głowie kulki do gry, to jednym rzeczownikiem bardzo fajnie operuje się w tekście. Pytałam kilku osób i nikt nie kojarzy gry w marmurki, okazuje się jednak, że Wikipedia proponuje takie samo tłumaczenie. (Tylko nie wpisujcie tego w wyszukiwarkę grafiki, bo wyskoczą Wam same jeansy). Natomiast od kiedy voodoo tłumaczymy na wudu? Musiałam trzy razy przeczytać ten wyraz, żeby domyśleć się o co chodzi. Czy gdzieś w korpusach językowych wudu jest wyrazem częściej używanym? I dlaczego w tekście został wyraz party, gdy mowa o imprezie, przyjęciu? 

Kolejna uwaga skierowana jest do osoby projektującej okładkę. Chyba w porozumieniu z tłumaczką, która wymyśliła ckliwy tytuł, bo The Marble Collector nie przeszłoby jako tłumaczenie dosłowne, ktoś wpakował na okładkę równie ckliwy obrazek obściskującej się młodej pary. Nijak się to ma do fabuły, która opowiada o relacjach ojca z córką. Jeśli ktoś znajdzie wyjaśnienie, to proszę mnie szybko poinformować, bo ani trochę nie mogę zrozumieć takiego zabiegu. 

Ale pomijając mankamenty techniczne, książkę polecam, bo to dobra opowieść obyczajowa. Zakończenie chwyta za serce i nie żałujemy czasu spędzonego nad lekturą. 

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Akurat i firmie Business & Culture.

Recenzja bierze udział w wyzwaniu Czytam nowości (banner na dole strony).