Love, Rosie

Tytuł: Na końcu tęczy
Autor: Cecelia Ahern
Rok: 2004

Książka obecnie figuruje w księgarniach pod tytułem Love, Rosie. Wiadomo jak wygląda trend na tłumaczenia - jeśli mamy ekranizację, to wydawnictwa starają się przyciągnąć czytelników znanym już z kin tytułem i okładką.

Przyznaję, że ja sama, właśnie dzięki zwiastunowi filmu trafiłam na tę pozycję. Bo Lily Collins, bo Irlandia, wszystko wyglądało interesująco. I początkowo wcale nie miałam zamiaru sięgać po książkę, dopóki nie zobaczyłam jednej z moich uczennic pochylonej nad tym tytułem. W końcu doszłam do wniosku, że czemu nie? Na pewno książka jest lepsza. 

W jakim byłam błędzie! Ale zacznę od plusów...

Książka jest zbiorem korespondencji. Powieść epistolarna mówiąc ładniej. Ale w dobie dzisiejszej komunikacji elektronicznej mamy tam również zapiski z czatów, komunikatorów, maili i smsów. Zabieg naprawdę przyjemny, bo książkę czytamy szybko. Bardzo szybko! Mimo że ma prawie 500 stron, to jesteśmy ją w stanie pochłonąć w jeden dzień. 

Fabuła z kolei ładnie opisuje nam przyjaźń Rosie i Alexa od najmłodszych lat, kiedy to bawią się razem na podwórku, rozrabiają w szkole, czy chodzą na przyjęcia. Później losy bohaterów bardzo dramatycznie się rozbiegają, każde rusza w inną stronę - dosłownie i w przenośni. Alex przeprowadza się bowiem z rodzicami do Stanów Zjednoczonych, a Rosie, zamiast na studia, trafia... na porodówkę. 

I generalnie cała ta historia byłaby piękna, wzruszająca i pouczająca. Historia o tym jak mimo niepowodzeń zawsze są dla siebie wsparciem, jak mimo kłótni zawsze potrafią się pogodzić. Ale może jestem na takim etapie życia, że nie potrafię się utożsamić z główną bohaterką.

Cała książka jest bowiem zbiorem narzekania i marudzenia. Ja rozumiem, że było jej ciężko, ale na litość boską, skoro już tyle razy dostało się od życia w tyłek, to naprawdę można się wcześniej zorientować, żeby coś zmienić, a nie dopiero przed pięćdziesiątką! Rosie ma wybitnego pecha w życiu, nie poszła na studia, musiała wychowywać dziecko, problemy ze znalezieniem pracy, problemy sercowe i rodzinne piętrzą się w jej życiu z przerażającą systematycznością. I o ile jestem w stanie zrozumieć, że część z nich to zdarzenia losowe, to nie jestem w stanie znieść krowiej obojętności i braku jakiejkolwiek inicjatywy, aby coś z tym zrobić. 

Rosie - od czasów, gdy była młodą dziewczyną, po prawie pięćdziesiątkę, kiedy to w końcu zaczyna coś sensownego ze swoim życiem robić - marudzi i skamle jak to jej źle i niedobrze i samotnie, ale nie pokazuje w najmniejszym stopniu, że jej na czymkolwiek zależy. Uzależniona od decyzji innych ludzi potrafi tylko psuć czytelnikowi nastrój. Ja wiem, że życie nie jest usłane różami. Ale właśnie po to czytamy książki, żeby od tego uciec. Lub znaleźć sposób jak to życie sobie poukładać i osłodzić. W Na końcu tęczy znajdujemy tylko serię niepowodzeń, na które nie ma rozwiązania, bo bohaterka po prostu chełpi się tym, że jest samotna i nieszczęśliwa. 

Autorka usilnie, przez 500 stron udowadnia prawdę starą jak świat, że nie istnieje przyjaźń między mężczyzną a kobietą. Zawsze coś musi być na rzeczy. Tutaj szczęśliwie Alex i Rosie są szalenie w sobie zakochani, ale oboje nie potrafią tego wyznać przez 5 dekad. No wzruszające. I niestety strasznie płytkie.

Ostatecznym już gwoździem do trumny dla tej książki jednak jest tłumaczenie, które jest koszmarem. Mam cichą nadzieję, że "filmowe" wydanie książki zostało przynajmniej przeczytane przez jakiegoś edytora. Widać albo ogromny pośpiech albo brak znajomości języka angielskiego i niestety również polskiego.

W jednym fragmencie czytamy, że Rosie mogła w końcu się zrelaksować i nie stresować pracą i spotkać się ze znajomymi z... "rozpuszczonymi włosami".

Idiom "let your hair down": to relax and enjoy yourself without worrying what other people will think.

Gdzie indziej czytamy, że Rosie śmiesznie przezywa dziewczynę Alexa mianem Bimbo. Dla polskiego czytelnika słowo "bimbo" nic nie oznacza. 

 bimbo:
- lalunia, dzidzia (informal)
- tępak, dureń, idiota, głupek (slang)
- tyłek, dupa (old use)

Kolejne tłumaczenie, to... brak tłumaczenia np. Fawlty Towers. Rosie pracuje w pewnym momencie życia w fatalnym hotelu i jej przyjaciółka odnosi się do tego miejsca jako do Hotelu Zacisze. Polscy czytelnicy znają serial, prędzej skojarzą takie odniesienie niż pozostawioną samą sobie oryginalną nazwę hoteliku, w którym wszystko idzie nie tak. O błędach w języku polskim nawet nie mam siły pisać.

Na szczęście dla książki, autorka, która ma obsesję na punkcie listów (tak, czytałam również P.S. Kocham Cię i byłam książką urzeczona), lubi również wcisnąć jakąś sarkastyczną i złośliwą postać drugoplanową, która uprzyjemnia poznawanie tak nędznego żywota. I rzeczywiście czasem zdarzy nam się wybuchnąć śmiechem. To trochę osładza proces czytania. Ale ogólnie jestem książką ogromnie rozczarowana. Dlatego...

Nie polecam.

Dziś bez miłości,
Redhead