Miasteczko Rotherweird

Miało być lekko. Sięgnęłam więc po fantastykę, która zapowiadała się naprawdę świetnie. Szesnastowieczna Anglia i dwanaścioro dzieci o niezwykłych intelektach. Współczesne miasteczko spowite tajemnicą i zakazami. Zakaz badania przeszłości, neurotyczny nauczyciel, który do tego miasteczka przybywa i miliarder, który ma co do mieszkańców i ich sekretów swoje własne plany. 

Tytuł: Miasteczko Rotherweird
Tytuł oryginału: Rotherweird

Autor: Andrew Caldecott
Tłumacz: Katarzyna Krawczyk

Rok: 2017/2020
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
ISBN: 978-83-8116-872-4

Miasteczko Rotherweird nie istniałoby, gdyby nie spisek przeciwko królowej, która chciała wspomniane wcześniej dzieci skrócić o głowę. Zbyt duża inteligencja i zmysły poznawcze od zawsze bowiem wzbudzają lęk, zwłaszcza, gdy chodzi o władzę.

Dzieci jednak zostają wywiezione przez człowieka o dobrym sercu. Wraz z grupą wtajemniczonych ludzi tworzy on dla nich bezpieczną przestrzeń, w której będą mogły rozwijać swoje talenty. Wysyła je jednak do miejsca, które jest bardziej niebezpieczne niż dwór zaborczej królowej. 

Okazuje się bowiem, że mała osada Rotherweird jest czymś więcej niż intelektualną oazą i znajdzie się ktoś, kto będzie chciał wykorzystać zdolności dzieci, a także tajemniczą krainę, która kryje się tuż pod powierzchnią. 

I to jest w zasadzie najciekawsza część tej książki, rozsiana w rozdziałach poświęconych dawnej historii. Bo to, co się dzieje współcześnie w ogóle się nie trzyma. 

Neurotyczny nauczyciel, który ma problem ze znalezieniem pracy, chwyta się ostatniej deski ratunku i poszukuje zatrudnienia w tajemniczym miasteczku, które co do zasady nie przyjmuje obcych i nie pozwala badać swojej historii. Ku jego zdziwieniu (i wierzcie mi, czytelnik też jest zaskoczony) ta oferma dostaje pracę i niby jest to zabieg popychający historię do przodu. Dzięki nauczycielowi historii przedostajemy się za mury Rotherweird. 

Ale szybko okazuje się, że nauczyciel nie jest głównym bohaterem. Co gorsza, postaci jest tyle, że przez połowę książki nie sposób się połapać, kto jest kim. Wydarzenia są chaotyczne, nijak ze sobą powiązane i tak opisane, że co chwila zastanawiamy się, co się w zasadzie w danym akapicie wydarzyło. 

Dawno nie czytałam książki z tak nieprzemyślaną fabułą, do której autor chciał wrzucić wszystko, a tak naprawdę nie zdołał niczym zainteresować. To, co ma być apokaliptyczne w ogóle nie wzbudza grozy, to, co ma być śmieszne jest żenujące, a to, co jest naprawdę intrygujące, nie jest przez autora rozwinięte. 

Niby byłaby to dobra historia o etyce, moralności, może o magii, z nawiązaniem do historii Anglii, ale to wszystko jeden wielki bełkot rozciągnięty na ponad 600 stron. W podziękowaniach autor wspomina, że książka była wielokrotnie odrzucana przez wydawców i szczerze? Szkoda, że nie została odrzucona jeszcze jeden raz.