Wielka samotność

Pozostajemy w klimacie powieści obyczajowych. Na ten tytuł skusiłam się pozytywnymi recenzjami i faktem, że jest dostępny w pakiecie Empiku. Nie zastanawiałam się długo, wybrałam audiobook i ... zaczęło się!

Tytuł: Wielka samotność

Tytuł oryginału: The Great Alone

Autor: Kristin Hannah

Tłumacz: Anna Zielińska

Rok: 2017/2018

Wydawnictwo: Świat Książki

Format: audiobook

Książka zaczyna się bardzo ciekawie, ponieważ świat widzimy oczami trzynastoletniej Leni, dziewczynki bystrej, pracowitej i grzecznej. Od pierwszych rozdziałów zdajemy sobie sprawę, że jej rodzice to jednak zupełnie inna bajka. Mamy lata 70. Mama Leni — Cora — jest hipiską, trochę błękitnym ptakiem, szuka wszędzie inspiracji do rozwiązywania swoich problemów. Wbrew pozorom jest jednak kobietą zaradną, radzącą sobie po odejściu z domu rodzinnego, gdzie nie akceptowano jej związku z tatą Leni.

 

Ojciec — Ernt — to postać doświadczona przez życie. To były jeniec wojenny z Wietnamu. Nienawidzi rządu, ale kocha swoją rodzinę. Trauma jednak odcisnęła na nim swoje piętno i w normalnym, spokojnym świecie nie potrafi już się odnaleźć. Nie potrafi utrzymać pracy, doświadcza częstych napadów gniewu i paranoi. 

Gdy jeden z żołnierzy zapisuje mu w spadku swój dom na Alasce, Ernt podchodzi do tego daru z niewiarygodnym entuzjazmem. Widzi w tym szansę na lepsze jutro, na odzyskanie spokoju z dala od medialnego i kapitalistycznego zgiełku ówczesnych Stanów Zjednoczonych.

I spontanicznie, ot tak, wyruszają całą rodziną na Alaskę. Cora ma swoje wątpliwości, jednak nie porzuci Ernta. I jedynie Leni widzi w tym przedsięwzięciu luki, które mogą okazać się katastrofalne w skutkach. 

Po dotarciu na miejsce okazuje się, że są oni jednak absolutnie i wręcz absurdalnie nieprzygotowani do tamtejszych warunków życia. Zaskakuje ich zarówno liczba niebezpieczeństw czyhających na ludzi w takiej dziczy, ale także solidarność i otwartość zamieszkującej tam społeczności. 

Pierwsze miesiące spędzone w takich warunkach okazują się zatem szkołą przetrwania. Cora i Leni szybko aklimatyzują się, uczą się podstawowych zasad przetrwania, ale także nawiązują nowe znajomości. Ernt natomiast zaprzyjaźnia się w zasadzie nie z tymi osobami, co trzeba. 

Zarówno trudne warunki, klimat, jak i paranoiczne towarzystwo, tylko potęgują u Ernta napięcie i niepokój, które przecież miały zniknąć w nowym środowisku. Mężczyzna coraz częściej ma ataki gniewu, które przeradzają się w agresję skierowaną przeciwko żonie. Syndrom stresu pourazowego wcale nie znika i w tak strasznych okolicznościach okazuje się, że matka z córką muszą walczyć o zupełnie inny rodzaj przetrwania. 

Książka ma niesamowity potencjał, ponieważ prezentuje całkiem dobry profil psychologiczny Ernta, jej budowa też jest ciekawa — autorka pozwala sobie na skoki fabuły o kilka lat do przodu, dzięki czemu widzimy jak nasze postacie się rozwijały (lub nie). Po niektórych (szkoda, że tak nielicznych) komentarzach można było co nieco wywnioskować o dość tragicznej sytuacji kobiet w latach 70., o niepokojach targających Ameryką po wojnie w Wietnamie i o pięknie dzikiej Alaski, która długo broniła się przed światem zewnętrznym. To naprawdę dobry opis warunków, które swoją surowością zmuszają do pokory. 

Wydawało mi się także, że będzie to ciekawa opowieść o przetrwaniu, odporności, nawet miłości. Ale w pewnym momencie (tak w połowie książki) mam wrażenie, że autorka najadła się szaleju. Chciałabym powiedzieć, że zabrakło jej pomysłów, na dokończenie książki, ale tych miała akurat aż za dużo. 

Cora zaślepiona jest toksyczną miłością męża, zachowuje się irracjonalnie nawet jak na kobietę maltretowaną. Każda kolejna uległość sprawia, że łapiemy się ze zgrozą za głowę. Leni dorasta i choć miała potencjał świetnej głównej bohaterki, to okazuje się, że autorka tworzy dla niej jakąś kiepską wersję romansu niczym z Romea i Julii. Choć na początku wydaje nam się to całkiem uzasadnionym motywem, po kilku rozdziałach zaczynamy przewracać oczami, bo zdajemy sobie sprawę, że Hannah całkowicie pozbawiła dziewczynę osobowości.

Nic nas jednak nie jest w stanie przygotować na absurdalny ciąg wydarzeń, które następują. Nie będę Wam zdradzać dalej fabuły, ale nieszczęście goni nieszczęście, a Cora i Leni podejmują coraz mniej racjonalne działania. Ich fart polega na tym, że prawie wszystkie problemy jednak rozwiązują się same lub przez inne osoby. Wszyscy sobie wszystko wybaczają, jak już kochają to na zawsze i w ogóle jakoś tak sielsko-anielsko się robi mimo lawiny nieszczęść.

Ostatecznie dochodzimy do wniosku, że cały potencjał książki szlag trafił, postacie są nadużywanymi zbiorami stereotypów i zastanawiacie się tylko, skąd się biorą te nieprzespane noce i morza wylanych łez u innych recenzentów.

Wyświetl ten post na Instagramie.

To miała być książka, która chwyta za serce. Na koniec okazało się, że to ja chwytałam się za głowę. Opowieść miała niesamowity potencjał, który niestety rozmył się w ckliwości i absurdzie. Konkrety jak zwykle na blogu! Zapraszam! . . . . #wielkasamotność #thegreatalone #kristinhannah #wydawnictwoświatksiążki #światksiążki #powieśćobyczajowa #zmarnowanypotencjał #audiobook #empik #empikpremium #americanliterature #lata70 #bookstagrampl #booklovers #czytanienieboli #czytambolubię #kochamczytać #takczytam #książkanadziś #czytaniejestfajne #bookworm #kochamksiążki #instabooks #czytamkiedymogę #bookreview #konwalie #lilyofthevalley #flowers #spring #plantsforlife

Post udostępniony przez Redhead in Wonderland (@redhead_in_wonderland) Maj 11, 2020 o 3:36 PDT