Daisy Jones and the Six

Wszyscy się tą książką zachwycali. Jaki cudowny klimat, ale świetna fabuła, ciekawie postacie. Uzasadnienie znajduję w tym, że autorka jest lubiana za jej poprzednią książkę Siedmiu mężów Evelyn Hugo. Niestety tego tytułu nie czytałam, bo może wtedy byłabym w stanie zrozumieć fenomen. Bo Daisy Jones and the Six rozczarowuje na każdej stronie. 

Tytuł: Daisy Jones and the Six

Autor: Taylor Jenkins Reid

Rok: 2019

Wydawnictwo: Ballantine Books

ISBN: 9781524798635

Książka opowiada historię fikcyjnego zespołu z lat 70. Tego jak powstawał, jak wzbijał się na szczyty list przebojów i tego, jak szybko i tajemniczo się rozpadł. 

Ale zacznijmy od początku. Dwóch braci zakłada zespół — jeden z nich, Billy, jest mózgiem całej operacji. Czyli w sumie jest autorytatywnym dupkiem, który nie pozwala nikomu dojść do słowa, ma określoną wizję grupy, którą stworzył, sprawuje totalitarne rządy i nie liczy się nawet ze zdaniem własnego brata. Ale sam uważa, że to dzięki niemu odnoszą sukcesy, podpisują kontrakty, ruszają w trasy koncertowe i zyskują coraz większą popularność. 

Daisy Jones jest równie irytująca — genialny, nieoszlifowany i nieogarnięty życiowo diament. Przez to, że artystyczni rodzice w ogóle się nią nie zajmowali, zaczęła szwendać się po klubach, brać narkotyki, prowadzić rozwiązły tryb życia i w pewnym momencie zdała sobie sprawę, że ona też chce być wielką artystką. Bo przecież wszystko już umie i nie ma zamiaru słuchać rad i nawet odrobinę popracować nad warsztatem.

Na drodze zespołu i Daisy pojawia się natomiast wspólny producent, który dochodzi do wniosku, że wszystkim przyda się współpraca tych krnąbrnych i zadufanych w sobie muzyków. Ale jak sprawić, żeby dwoje dupków prezentujących przerost formy nad treścią zaczęło ze sobą współpracować? Należy dodać odrobinę napięcia seksualnego i fabuła toczy się dalej. 

Tylko, że jest przewidywalnie i jakoś tak bez polotu. Postacie są nudne, stereotypowe. Jedni rozkapryszeni aż do bólu, inni pozostający w cieniu, kolejne osoby są współczujące i cierpliwe znoszą swoją martyrologię, ktoś inny walczy o swoją niezależność. Autorka zasłania się hasłem, że chciała pokazać więcej kobiet w branży muzycznej, ale wyszło to sztampowo i bezbarwnie (nawet jeśli powołuje się na różne kolory skóry). 

Forma powieści — wypowiedzi poszczególnych osób zebrane po latach — była dość ciekawa, ale zwrot akcji, który miał być taki wstrząsający, nie robi żadnego wrażenia, bo książka na tym etapie już tak męczy, że walczy się o dotrwanie do końca.

Liczyłam na cudowny klimat lat 70., ale dostałam kilka jeansowych koszul, opis jakiś kolorowych kostiumów, długich włosów i bransoletek. Cały rock'n'roll epoki zamknięty był w kilku ugrzecznionych opisach imprez, na których wszyscy pili i nie kontrolowali nałogu narkotykowego. Taka wersja dla małych dzieci. 

Jeśli natomiast będziecie tu szukać odwołań do prawdziwych muzyków, przebojów i zespołów, to możecie w ogóle po tę książkę nie sięgać. Raptem kilka razy pojawiają się tytuły piosenek lub nazwy znanych grup. Z rysem historyczno-społecznym też autorka się nie zaprzyjaźniła, bo np. wojna w Wietnamie nie odgrywa w książce praktycznie żadnej roli. 

To po prostu wyssany z palca gniot, bo autorka zafascynowała się współczesnym zespołem The Civil Wars, który rozpadł się bez słowa po dwóch albumach. Bo przecież skoro duet, który nie jest parą, nagle przestaje nagrywać kolejne płyty, to trzeba napisać o tym bezpłciowy fanfik, który na domiar złego uda się opchnąć wydawcy pod etykietą powieści historycznej.

A za pytania do dyskusji umieszczone po posłowiu w wersji anglojęzycznej autorka powinna dostać kolejnego minusa. Zachęta do omówienia motywów na poziomie pytań dla gimnazjalistów, którzy mają problem ze zdaniem do kolejnej klasy, ale których bardzo chcemy wypchnąć, jest co najmniej żenująca.

Naprawdę nie rozumiem zachwytów, bo nie doświadczyłam magii, klimatu, szału, flower power i rock'n'rolla. A i tak czytałam w wersji anglojęzycznej, żeby chociaż tłumaczenie mnie nie rozczarowało. 

Tak ogólnie... po prostu... nie.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Z poprzedniej książki nie byłam zadowolona, ale teraz to byłoby niedopowiedzenie. Ta pozycja zasługuje na nowe miano: rozczarowanie roku. Brak klimatu, obiecywanego rock'n'rolla, rysu historyczno-społecznego, konretnych odwołań do kultury lat 70., przewydywalna fabuła i postacie, które w najlepszych momentach są tylko irytujące. Wchodźcie na bloga, bo tam to się dopiero pieklę! Link w bio! . . . . #daisyjonesandthesix #taylorjenkinsreid #rozczarowanie #literackiniewypał #nierozumiemzachwytu #gniot #the70s #music #rocknroll #historicalnovel #americanliterature #rockband #bookstagrampl #bookobsessed #booklovers #bookishlife #booksofinsta #bookaholic #igreads #bookworm #książkanadziś #bookoftheday #książka #czytanie #czytamwszędzie #kochamksiążki #bookreview #plantsforlife #bookcommunity #czytaniejestfajne

Post udostępniony przez Redhead in Wonderland (@redhead_in_wonderland) Sie 13, 2020 o 4:35 PDT